Frans aan het woord:

Nu ik mezelf al een aanzienlijke tijd onder de categorie van de oudere generatie schaar, sta ik steeds vaker stil bij zaken waar ik vroeger geen idee over had. Mijn meest actieve periode met auto's beleefde ik in de jaren 70 en 80. Die twee decennia waren gevuld met herinneringen aan een levendige en dynamische tijd, vooral als het om auto's ging. Samen met mijn broer Jos begon ik in de jaren 70 een garagebedrijf met als voornaamste doel de verkoop van jonge gebruikte auto's. In die tijd waren onze wegen nog niet bezaaid met de moderne, gestroomlijnde voertuigen die we nu gewend zijn te zien.

Het was een periode van grote bedrijvigheid. We slaagden erin om gemiddeld tussen de 400 en 500 auto's per jaar te verkopen, en wat nog interessanter was, veel van de kopers bleven als trouwe klanten in onze werkplaats voor regulier onderhoud. De werkplaats was een dynamische omgeving waar auto's werden gerepareerd en onderhouden met een snelheid en efficiëntie die in schril contrast staan met de complexiteit van moderne voertuigen.

Een van de meest kenmerkende aspecten van die tijd was de eenvoud van de auto's. We herinneren ons de pioniers zoals de eerste Renault 5, de compacte Audi 50, de betrouwbare Datsun Cherry, de karakteristieke Citroën Visa, de geliefde Opel Kadett, de bescheiden Ford Fiesta en ga zo maar door. Het bijzondere aan deze kleine auto's was hun verfrissende eenvoud. Ze waren ontdaan van allerlei moderne gadgets en snufjes waar we nu niet meer zonder lijken te kunnen.

Stuurbekrachtiging? Onbekend. Elektrische ramen? Onnodig. Centrale deurvergrendeling? Luxe. Airconditioning? Overbodig. Elektrisch verstelbare buitenspiegels, verstelbare rugleuningen, parkeerhulpen, elektrische koplampverstelling – deze waren allemaal afwezig. Maar één ding hadden ze wel gemeen: elk van deze auto's was uitgerust met een reservewiel.

De grotere auto's boden soms wat extra opties, maar dan tegen een meerprijs. Eigenaren van deze autootjes waren echter tevreden met hun eenvoudige voertuigen en voelden het gemis van luxe niet. De technologie van die tijd was verrassend eenvoudig en ongecompliceerd, zonder de talloze milieu-aanpassingen en de overvloed aan elektronica waar moderne auto's mee zijn uitgerust.

Ik herinner me mijn dagen in de werkplaats, waar ik vaak 90% van de reparaties zonder enige technische documentatie of handboeken volbracht. Het was een uitdaging om technische hoogstandjes te repareren zonder de hulp van moderne informatiebronnen. Maar de techniek van die tijd was begrijpelijk en toegankelijk, wat het mogelijk maakte om de meeste problemen met relatief gemak op te lossen.

Wat me echter verbaast, is waar die eenvoudige auto's van toen allemaal gebleven zijn. Ze lijken van de aardbodem te zijn verdwenen. Niet langer op de weg, niet langer op de sloop. In een verbijsterend tempo zijn ze allemaal verdwenen. Ik heb het idee dat ze moesten wijken voor een nieuw concept: "schoonheid" en "milieuvriendelijkheid".

Zelfs tijdens mijn reizen door België, Duitsland en Frankrijk merk ik dat deze auto's nergens meer te bekennen zijn. Geen vergeten schuurtjes, geen oude garages die ze herbergen. Geen personenauto's, bedrijfswagens of zelfs vergeten vrachtwagens. Niets. Ze zijn ogenschijnlijk langzaam en stil uitgestorven, net zoals mijn generatie dat binnenkort zal doen.

Het is een natuurlijk proces, zo hoort het te gaan. Maar ik hoop dat deze voertuigen niet volledig uit onze herinneringen zullen vervagen. Ze hebben met hun inzet een cruciale rol gespeeld bij het tillen van onze samenleving naar het huidige hoge niveau. Ze waren niet alleen doordachte en eenvoudige vervoersmiddelen, maar ook charmante metgezellen die ons door een groot deel van ons leven hebben vergezeld.

Frans Feijts